Een gouden tip

Soms krijg je een gouden tip. Zo een waarvan je denkt: dat is zo logisch, waarom is dit niet algemeen bekend? Ik kreeg hem van Loes Wouterson, een van de trainers van de TWST school. Loes heeft een achtergrond als actrice. Als acteur ben je het merendeel van je tijd aan het repeteren. Acteurs proberen eindeloos uit hoe ze hun tekst uit kunnen spreken, waar ze de nadruk op leggen en hoe ze hun emotie over brengen op het publiek. Een beetje meer volume, juist heel ingetogen of met een bijzonder accent. Voor acteurs is dat heel gewoon.

Maar waarom doen we dat in het dagelijkse leven niet? Hardop repeteren wat we tegen iemand willen zeggen.

Je moet een moeilijk gesprek voeren met een teamlid. Je vindt dat hij de kantjes er vanaf loopt maar denkt dat dat mogelijk komt door zijn thuissituatie. Een gevoelig onderwerp. Misschien zet je wat je wilt zeggen vooraf op papier. Misschien denk je er een tijdje over na voordat je het gesprek aan durft te gaan en oefen je het gesprek in je hoofd.

Er zijn echter maar weinig mensen die zo’n gesprek vooraf hardop oefenen, alleen of met iemand anders, om te horen hoe het klinkt. Ik deed dat in ieder geval niet. Maar met de tip van Loes vers in het hoofd besloot ik het uit te proberen toen ik deze week een lastig telefoontje moest plegen. Eerlijk is eerlijk; hardop in je woonkamer tegen jezelf praten voelt in eerste instantie wat ongemakkelijk. Maar bij de tweede poging had ik een helder verhaal. Het telefoongesprek verliep vervolgens soepel. Hardop oefenen is een ideale manier om de juiste woorden te zoeken. Te horen of je verhaal logisch klinkt, of je niet om de hete brij heen draait of juist veel te heftig uit de hoek komt.

Oefenen met je tv werkt ook heel goed volgens Loes om uit te leren spreken wat je normaal wel denkt maar niet zegt, zonder het risico op enorme blunder. Zie je Matthijs van Nieuwkerk tijdens de Wereld draait door, vertel dan eens tegen de tv hoe je over hem denkt. Niet tevreden? Geen probleem. Je kunt het zo vaak opnieuw proberen als je zelf wilt.

-Linde Peters-